چه لحظه ای شیرینتر از  آن لحظه که بفهمی

خدا از گناه نجاتت داده است

عیب هایت را پوشانده است 

و آبرویت را حفظ کرده است؟!

سه قلوهای معین آباد

دو سالی از جنگ گذشته بود که یک روز خبر شهادت شهید مهدی توکلی را آوردند .

قبل از او ده ها  شهید دیگر هم برای بیدگل آورده بودند.

اما در محله کوچک معین آباد آن زمان او چندمین شهید بود در سال 1361.

عموم مردم که برای هر صحبتی ابزارهای خوبی هستند بعضاً آن روزها می گفتند اگر جنگ طولانی بشود جوانان بیشتری کشته خواهند شد و ایا در آینده کمبود نیروخواهیم داشت یا نه.

مدت زمانی از این جریان گذشت که خبر تولد سه نوزاد پسراز خانه شهید مهدی توکلی در بیدگل پیچید وتا چند روز همه شهر ازاین تولد خجسته صحبت می کردند و می گفتند اگر خدا یک پسر از اینها گرفت در عوض سه پسر به این خانواده شهید داد .

بعضی ها که انقلابی بودند می گفتند باید به یک عده ای ثابت بشود که در این جنگ دلواپس چیزی نباشند که دست خدا با ماست.

اگر چه رسیدگی به سه کوچولو در خانه مشکلات زیادی دارد اما این تولد را مردم به فال نیک گرفتند وخبر آن در خیلی از شهرها پیچید ورسانه ها خبر آن را منعکس کردند.

هم چنین از طرف آیت لله منتظری دران زمان هدایا و اسباب بازی هایی برای انها فرستاده شد  واینک هر یک از این سه قولو ها دارای یک فرزند می باشند.

هر جور زندگی کنی آدمها نق خودشان را میزنند...

نباید عریان زندگی کرد...

شهر پر از نگاههای هرزه است ...

شهر ها کثیف ساخته نمیشوند، آدمها هرزگی می کنند...

این روزا کسی به زنده ها اعتماد ندارد برای اثبات حرفهایشان مردگان را قسم میخورند ...

آشنایانم مخفی زندگی می کنند...

با آنکه چهره هایشان را به خاطر دارم، در خیابان مثل غریبه ها از کنارم رد میشوند ..

عصر عقده و دردهای عصبی و روحی ست ... 

آدمها عاشق قصاص هستند ...

برای بخشیدنت تو را تا زیر چوبه دار میکشند ...

دیگر "بی گناه" نمی خندد ...

میداند دوره ضرب المثل ها به پایان رسیده است ...

بعضی ها عمر طولانی می کنند، ولی سن زندگیشان کم است ... 

چراغ اضافه دارند، ولی همسایه شان با شمع زندگی میکند ...

ارزش زندگی به داشتن دلهای روشن است ..

 کابـــــــــــــــوس ها رهایــــــــــم کنیــــــد ...

میخواهم آسوده بیدار باشم ...

هنوز آدمهایی هستند که زندگی را شیرین می کنند ...

در سکوت... و چراغ خاموش خانه ای بی فانوس را روشن می کنند ...!!

یهودیان ایران چگونه زندگی می کنند؟

رئیس کلیمیان تهران می گوید: مشکلات میان ایران و اسرائیل، تاثیری بر یهودیان ایرانی ندارد. یهودیان ایران، قبل از هر چیزی، ایرانی هستند. آنها هم در کنار سایر هموطنان خود، با مشکلات اقتصادی فعلی زندگی می کنند.

روزنامه النهار چاپ بیروت در گزارشی به زندگی یهودیان ایرانی پرداخت. در این گزارش آمده است:

یهودیان ایرانی امسال، سال نو جدید عبری را در فضایی بهتر می گذرانند چرا که حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری اخیر ایران به پیروزی رسید کسی که مواضعش با رئیس جمهور سابق متفاوت بود.

تعداد یهودیان ایرانی 300 تا 350 هزار نفر است که هم اکنون 250 هزار نفر از آنها در اسرائیل، 80 هزار نفر در آمریکا و 10 هزار نفر آنها در ایران زندگی می کنند. بیشتر یهودیان ایرانی در شهرهای تهران، اصفهان و شیراز زندگی می کنند.

ღღ

چرا مردم فکر میکنند نخست وزیرها و سایر سیاسیون دنیا اهل مزاح و شوخی نیستند؟!چرا همیشه شخصیتی جدی و مرموز از آنها در اذهان عمومی نقش میبندد؟!

باور بفرمایید که هرگز چنین نبوده و نیست.از مثال های ساده شروع میکنیم،چرا راه دور برویم!

همین جناب بنیامین نتانیاهو را ملاحظه بفرمایید.ایشان برخلاف آنچه که مردم تصور میکنند از شخصیتی بسیار طناز و بذله گو برخوردار میباشند.ملاحظه بفرمایید...:

دلم را می پیچم لای پتو
شاید سرما نخورد
از بس که رفتار این روز هایت سرد است …
.
.
.
آنـــقدر نـفس مـی کــشم …
تـــا ،
تمـــام شـود..
همـه ی آن “هـــوایــی” کـه ،
ســـراغ ِ تـــو را مـی گــــیـرد …
.
.
.
تا دوبــــاره دیدنتــــــــــــ …
این تختــــــــــــ خواب را وارونه خواهــــم خوابید
خیانتــــــــــــ است به تــــو
ســــر بر کنار خیالتــــــــــــ گذاشتن….
.
.
.
با تو بودن را تصویر کردم … بی تو بودن را ، تجربه !
این بود سهم من از رویا تا واقعیت …
.
.
.
من بر چشمانم پارچه ای سیاه خواهم بست
تا هیچ چیز را نبینم
نه شکنجه را و نه چراغها را
تنها صدایشان را خواهم شنید
و هر چه را که بشنوم
لب باز نخواهم کرد
چرا که دهانم بوی مرگ می دهد
.
.
.
من بر چشمانم پارچه ای سیاه خواهم بست
تا هیچ چیز را نبینم
نه شکنجه را و نه چراغها را
تنها صدایشان را خواهم شنید
و هر چه را که بشنوم
لب باز نخواهم کرد
چرا که دهانم بوی مرگ می دهد
.
.
.
می گویند : شاد بنویس …
نوشته هایت درد دارند!
و من یاد ِ مردی می افتم ،
که با کمانچه اش ،
گوشه ی خیابان شاد میزد…
اما با چشمهای ِ خیس … !!
.
.
.
خیـــــــــرهـــــ بـــِهـ مَـــــردُمـــــــــ
نِشـــــَســــتهـــ اَمـــــــــ
تَنهــــــــــآیِ تَنهـــــــــــا
نَهـــــــ کَسیـــــــ حالَمــــــ رآ میــــــــ پُرسَــــــــد
نَهـــ کَسِیـــــ هَوآ یَــــمــــ رآ دآرد
عیــــــبیـــــ نَدآرد
سآلـــهآســـتـــــ بــِهــ ایــن زِنــدِگـیـــــــــ عــــآدتـــــــــ کـــــــَرده اَم!
.
.
.
بســـ کنــــ سآعتــــ…..
دیگــــــر خستـهـ شده امـــ….
آرهـ مَنـ کم آورده امــ….
خودمــ میدآنمــ کهـ نیستـــ…
اینقدر بآ بودنتـــ نبودنشــ رآ به رُخـــَم نکشـــ!
.
.
.
چه زخم هایی بردلم خورد؛
تا یــــاد گرفـــتم…
که هیــچ نـــــوازشی،
بـــــــــی درد نیست . . .
.
.
.
پرم از بغض …
بغض هایی که نمی شکنند …
بغض هایی که همانند جلادی گردنم را گرفته اند و می خواهد مرا خفه کنند …
پرم از بغض هایی بی رحم…
.
.
.
چـــــــه رنج آورست…
می ســــــــابم با سوهــــــــانی…
تــــــــــمامیِ خطــــــــوطِ اندامـــــــــم را
تا شـــاید پاک کنم…
اثــــــرِ لــــــمسِ سر انگــــــــشتانت را از اعــماقِ تار و پــــــــودم
.
.
.
شاید دل من عروسکی از چوب است
مثل قصـــــه ی پینوکیــو محبوب است
اما چه دماغـــــــــــی داره این بیچاره
از بس که نوشته: “حال من هم خوب است.!!
.
.
.
دلـــم یـک غــریبــه مـی خــواهـد
بیـــایــد بنشینــد فقـــط سکـــوتــ کنـد
و مـــن هــی حـــرفـــ بــزنــم و بـــزنـــم و بــزنــم
تـــا کمــی کـــم شــود ایـن همــه بـــار …
بعـــد بلنــد شـــود و بـــرود
انگــــار نــه انگـــار …!
.
.
.
زندگی غمکده ای بیش نبود
سهم من جز غم وتشویش نبود
به کدام خاطره اش خوش باشم که کدام خاطره اش نیش نبود
.
.
.
کـاشــکـی تـَلـخـ ـی زنـدگــی…کـَــمـی اَلـکـل داشـتــ …
شـایـَد مـَســتـِمـان مـی کــَــرد و دَرد را نـمـی فـَهـمـیـدیــم …
.
.
.
اهـل پـنـهـان کـاری نـیـسـتـــم ..!
اعـتـرافــ مـی کـنـــم : ..
زمـــــــانــــــی دل یـــکــی راســوزانـــده ام !!
حــالا ..
یـــــکـــــی..
یـــــکــــــی ..
یـــــــ کــــــــ ی !!
دلــــم رامــی ســوزانـــنـــــد…
.
.
.
هــمـه ی ِ قـراردادهــا را کـه روی
کـاغـذهـای بـی جـان نـمی نویسنـد
بــعـضی از عـهـدهــا را
روی قــلـب هـا هــم مـی نــویــسـیـم …
حـواست به ایـن عـهـدهـای غـیـر کـاغـذی بـاشـد …
شـکـسـتَنـشـان
یـک آدم را مـی شـکند……!
.
.
.
من تمام هستی ام را در نبرد با سرنوشت
در تهاجم با زمان آتش زدم،
کشتم . . .
من بهار عشق را دیدم ولی باور نکردم
یک کلام در جزوه هایم هیچ ننوشتم
من زمقصدها پی مقصودهای پوچ افتادم
تا تمام خوبها رفتند و خوبی ماند در یادم
من به عشق منتظر بودن همه صبر و قرارم رفت
بهارم رفت
عشقم مرد
یارم رفت …
.
.
.
بعضی آدمها یهو میان…
یهو زندگیت و قشنگ میکنن…
یهو میشن همه ی دلخوشیت…
یهو میشن دلیل خنده هات…
یهو میشن دلیل نفس کشیدنت..!
بعد همین جوری یهو میرن…
یهو گند میزنن به آرزوهات…
یهو میشن دلیل همه ی غصه هات و همه ی اشکات…
یهو میشن سبب بالا نیومدن نفست…
.
.
.
چه کسی حرف مرا می فهمد؟
چه کسی درد مرا می داند؟
در پس پرده ی اشک چشمم
چه کسی راز مرا می خواند؟
چه کسی واژه ی تنهایی را
در دل غم زده ام می بیند؟
با سر انگشت محبت چه کسی
قطره ی اشک مرا می چیند
سال ها غیر خداوند بزرگ
هیچ کس از غمم آگاه نبود
توشه ی زندگیم در همه عمر
جز غم و غصه ی جان کاه نبود
مرگ یک روز و یا یک شب سرد
چشم غمگین مرا می بندد
شاید آنجا پس از این رنج و عذاب
سردی گور به رویم خندد