وقتی محوطه ضلع شمالی عمارت شهرداری را خلوت تر از هفته های قبل دیدم، حدسم به یقین تبدیل شد. خودروهای کمتری کنار دیوار پارک شده بود و این موضوع، در روزی که جلسات رسمی شورا تشکیل می شد کمی غیرطبیعی بود. نه اینکه پیشتر سخنی از تحریم جلسات شورا مطرح شده باشد، بلکه از مصاحبه هایی که طی هفته گذشته از برخی همکاران در فضای مجازی انتشار یافته بود، این احتمال را می دادم که در نشست این هفته خبرهایی باشد! و باصطلاح ما رسانه ای ها، شورا این هفته خبرساز شود. کمی هم تاخیر داشتم. وارد تالار شورا که شدم تقریبا نصف صندلی های سن (صحنه) را خالی دیدم. پس از طی مسیر و سلام و احوال پرسی با برخی از حاضران و البته همکاران خبرنگار و شورا، سر جایم نشستم. سالن همهمه بود. همکاران شورا دو به دو یا چند نفری با یکدیگر بحث می کردند و یکی از آنها هم فرصت را غنیمت شمرده بود برای هم صحبت شدن با سرپرست شهرداری و طرح برخی از مشکلات مردم. عده ای از همشهریان هم نظاره گر این صحنه بودند و شاید بی اطلاع از موضوع و سوالی در ذهن! که چرا جلسه شروع نمی شود؟ هرچند در ظاهر با همکاران گپ می زدم اما ذهنم درگیر پیشامدی بود که پیش آمده بود. اینکه بهتر بود چنین اتفاقی نمی افتاد و مسایل داخل شورا، همین داخل شورا حل و فصل می شد و به بیرون درز پیدا نمی کرد. اینکه اگر حرف و حدیثی بود کاش عجله نمی کردیم و اختلافات را که بنظرم سوء تفاهماتی بیش نیست و اغلب ناشی از تفاوت سلایق است، خودمان و تنها خودمان در جلسه ای غیرعلنی با گفتگو حل می کردیم. با خودم می گفتم مردم به انعکاس این خبر چه واکنشی نشان خواهند داد؟ و ترس از این داشتم که این حرکت از همین روزهای آغازین شورای چهارم بدعت شود... بالاخره نائب رئیس شورا پس از 35 دقیقه، ختم جلسه را بعلت به حدنصاب نرسیدن اعضاء اعلام کرد و من ماندم و پاسخ به متعدد سوالات همکاران خبرنگار که باصطلاح سوژه خبری خوبی برایشان بود.
با برگزار نشدن دهمین جلسه شورای اسلامی شهر تبریز که در رسانه ها با واژه "تحریم" انعکاس پیدا کرد، وقایع شورای دوم در ذهن ها تداعی گشت و حتی برخی به تاریخ نگاری و یادآوری مسایل و حواشی دومین دوره شورای شهر تبریز و تبیین وجه اشتراکات و مقایسه آن با دوره حاضر پرداختند.
واقعیت این است که هیچ ارتباطی برای همیشه بدون مشکل نخواهد بود. همه ما با سایر افراد تعاملاتی داریم که مطابق میل خودمان پیش نمی رود. این طبیعی است که انسان ها در کارهای گروهی بخاطر تفاوت در عقاید، گاهی با هم دچار اختلاف شوند، اما مهم نحوه حل این اختلافات است. اینکه بجای حل مسایل در داخل خانواده 21 نفره شورا، آنرا به جامعه بکشانیم، چیزی جز ناامید شدن مردم و خشکاندن بارقه های امیدی که زمان تبلیغات انتخاباتی با وعده وعیدهایی، در دل آنان کاشته ایم نخواهد داشت. در حقیقت اساسی ترین نقش شوراها حل مشکلات شهرنشینی است و این مهم تنها با تعامل و دوستی بین اعضاء، احترام به آراء و نظرات یکدیگر، پرهیز از نگاه سیاسی به مسایل و اجتناب از اختلافات سلیقه ای امکان پذیر خواهد بود. تجربه ثابت کرده است پرداختن به مسائل حاشیه ای، درشت نمایی مسایل پیش پا افتاده و نگاه سیاسی به شورا موجب خواهد شد این نهاد اجتماعی از وظیفه اصلی اش که همانا حل مشکلات مردم است غافل شود.
همچنانکه در یادداشت قبلی اشاره کردم، باز هم تاکید می کنم: اکنون زمان وفاق و همدلی است نه اختلاف و بهانه گیری و البته مانع تراشی! هویت هر شهرداری از شوراست و امروز آقای نجفی تنها متعلق به کسانی نیست که به وی رای داده اند، بلکه ایشان شهردار هر 21 عضو شوراست. حل مشکلات تبریز نیازمند مساعدت فکری و تعامل بین همه اعضای شورا و صد البته حمایت همه جانبه از شهردار منتخب است. از اینرو در صورت هم سویی تمامی اعضای شورا، وی خواهد توانست زمینه ساز موفقیت های آینده در حوزه مدیریت و توسعه شهرمان باشد. ان شاءالله...
عشقت ...